Bunkers Atlantikwall kleuren het landschap, maar blijven symbool voor een zwart verleden dat niet vergeten mag worden

Bijna 80 jaar zijn verstreken sinds het aflopen van de Tweede Wereldoorlog, een zwarte periode in de geschiedenis, waar veel van onze voorouders zwaar onder hebben geleden. Inmiddels zijn we in Nederland al bijna acht decennia vrij van oorlog. We maken deel uit van een generatie die zich eigenlijk niet voor kan stellen wat oorlog inhoudt. Zelfs de indrukwekkende restanten van de oorlog van 1940-1945 langs de kust van Normandië hebben niet meer de dreigende uitstraling van 80 jaar geleden.

De bunkers en de restanten ervan hebben nu hun plek gevonden in het vredelievende landschap langs de Atlantische kust. Brokstukken op de stranden, betonnen uitzichtkoepels in de duinen en rotspartijen en de verzonken observatie- en geschutsbunkers in het glooiende heuvelgebied.

De bunkers zijn bijna op een natuurlijke manier opgenomen in het hedendaagse landschap. Voor de toeristen vormen ze de karakteristieke plaatjes van Noord Frankrijk. De Fransen zelf gebruiken ze als schuren of stallen, en grotere bunkers ook als oorlogsmusea. En graffitikunstenaars leven zich helemaal uit en hebben langs sommige stranden, zoals bij Cap de la Hague, op enkele tientallen kilometers van Utah Beach, van de talloze bunkers zelfs een onvervalst openluchtmuseum gerealiseerd vergelijkbaar met de East Side Gallery in Berlijn.

Ondanks al die kleuren mag niet vergeten worden dat deze bunkers altijd een symbool zullen blijven voor een verschrikkelijk verleden. Een verleden dat zich zomaar in het heden zou kunnen herhalen als we ons niet bewust blijven van de fouten uit dat verleden.

De boodschap is dan ook: Laat de kleuren van het heden het verleden niet doen vergeten.