John Woodhouse: glimlach met een wonderaccordeon

Vandaag 20 jaar geleden, op 7 mei 2001, overleed in het Belgische Turnhout Jan Hendrik Holshuijsen, beter bekend als accordeonist en componist John Woodhouse. Met zijn overlijden nam Nederland afscheid van een van de bekendste accordeonisten, en misschien wel de enige die de Turkse Mars van Mozart kon spelen met de accordeon op zijn rug.

Ingeprent
Het is bekend dat hetgeen je in de eerste levensjaren krijgt ingeprent nooit echt kwijtraakt. Voor mij is John Woodhouse het levende bewijs van deze stelling. Terwijl mijn leeftijdsgenoten het geluid absorbeerden van The Beatles, Stones, Golden Earring, Bee Gees, Motions, Donovan, Tremelous en Armand werden mij (vooral door mijn 10 jaar oudere zus) liefdevol de klanken ingegoten van Olga Lowina, Heikrekels, Cocktail Trio, Heintje en Wilma, afgewisseld met een vleugje Strauss en Robert Stoltz uit getrainde operettestrotten van Rudolph Schock en Margit Schramm. Maat het echte hoogtepunt van mijn muzikale jeugd lag toch wel bij John Woodhouse.

Magic Accordeon
Nadat ‘de man met de eeuwige glimlach’ zich in het programma 'Voor de Vuist Weg’ van Willem Duys in 1967 had gepresenteerd met zijn 'Magic Accordeon’ (een accordeon met het geluid van een elektrisch orgel) waaruit hij het lied Melodia toverde, was 'zus Nel’ helemaal euforisch. Geen mooiere accordeon, geen mooiere muziek en geen mooiere glimlach dan die van John Woodhouse.

Cadeau met een glimlach
Op zich niets mis met die adoratie, ware het niet dat deze ook direct invloed had op mijn persoonlijke platencollectie, die overigens nog uiterst gelimiteerd was en ook al min of meer tot stand was gekomen onder invloed van dezelfde zus Nel.

Precies in de week dat John Woodhouse met zijn 'Melodia’ de Nederlandse hitlijsten bestormde, was ik jarig. En je hoeft niet over een al te rijke fantasie te beschikken om te bedenken welk cadeau mij op die dag ten deel viel: Jawel, het spiksplinternieuwe album 'John Woodhouse & his Magic Accordeon’ met maar liefst twaalf nummers, waaraan zelfs mijn bijna 50 jaar oudere ouders nog volop jeugdsentiment konden ontlenen, zoals 'Droomland’ (1897) en 'Zilverdraden tussen het Goud’.

Ook nog naar Wenen
Menig leeftijdsgenoot zal nu denken: 'Als 14-jarige prepuber breng je toch onmiddellijk die zwarte schijf terug naar de winkel en wisselt ’m in voor iets meer grensverleggends. Jammer voor zus Nel!’ Maar nee, tot mijn eigen nog steeds voortdurende verbazing deed ik dat niet. Nee, nog sterker, ik was er best wel blij mee, want… ik vond ’t nog mooi ook! Niet dat ik daarmee zeg dat de muziek van John Woodhouse eigenlijk niet mooi was. Maar voor een jongen van veertien in de 2e helft van de zestiger jaren was dat toch minstens bijzonder. En toen een jaar later opnieuw een album van 'Mister Smile’ John Woodhouse in de winkel lag, dit keer met allemaal Weense muziek, was mijn verjaardagscadeautje opnieuw veilig gesteld en was ik opnieuw blij.

Dat de hulp van mijn zus bij mijn muzikale ontwikkeling enigszins beperkend heeft gewerkt, merkte ik later. Veel te laat kwam ik erachter hoe goed heel veel muziek was, die door mijn zus en ouders werd bestempeld als 'rijp voor de vuilnisbelt’. Die schade heb ik overigens inmiddels dubbel en dwars ingehaald. Per saldo heb ik nu misschien wel een bredere muzikale kennis dan mijn leeftijdsgenoten, dankzij Zus Nel. Toch had ik maar al te graag The Beatles, Stones, JJ Cale en Joe Cocker 'beleefd’ op het moment dat ze helemaal 'hot’ waren en ik er de leeftijd voor had.

30x Goud en Platina
Dat doet overigens niets af aan John Woodhouse. Met zijn Magic Accordeon won hij de harten van een grote schare fans. In de 15 jaren die volgden op 'Melodia’ ontving hij maar liefst dertig gouden en platina platen, een Edison en e

en Koninklijke onderscheiding. Bij dit soort getallen kun je niet anders concluderen dan dat de muziek van John Woodhouse door een groot publiek werd gewaardeerd, en dan is het gewoon goed!

Songfestival
Minder bekend is dat John Woodhouse, behalve accordeonist ook componist was en als zodanig tot driemaal toe het Nationale Songfestival won en daarmee verantwoordelijk was voor de Nederlandse inzending naar The Eurovision Songcontest. In 1962 was dat het nummer 'Speeldoos’ van Annie Palmen, in 1965 'Het is genoeg’ van Connie Vandenbos en in 1967 'Ringdingeding’ van Thérèse Steinmetz.

Accordeon op rug
Een ander hoogstandje van (toen nog) Johnny Holshuijssen dateert van 1937, toen het 15-jarige ventje het schopte tot wereldkampioen accordeonspelen door de Turkse Mars van Mozart te spelen met de accordeon op de rug. Het is jammer dat mijn zus pas in 1944 werd geboren. Ze zou ervan hebben genóten!