Gisteravond gaf Rob de Nijs zijn allerlaatste concert in een uitverkocht Ziggo Dome. Een afscheid van zijn trouwe publiek exact 60 jaar, nadat hij op 23 juni 1962, samen met zijn begeleidingsgroep The Lords, de talentenjacht ‘Tuk op Talent’ in het Amsterdamse Concertgebouw. De hoofdprijs: een platencontract voor drie singles bij platenmaatschappij Phonogram. De eerste 2 singles flopten, maar met ‘Ritme van de Regen’ brak voor Rob de Nijs de zon door.
(tekst: Wim Meijer)
Apron Strings en The Lords
Voor Rob de Nijs begon het allemaal aan het begin van de zestiger jaren. Na eerst als zanger te hebben opgetreden bij de groep (Robby and) The Apron Strings, begon hij in 1962 samen met zijn broer Bert de groep The Lords. Het moest een groep worden die op dezelfde leest was geschoeid als de toen populaire Cliff Richard and The Shadows.
Tuk op Talent
De doorbraak leek al meteen te komen in het eerste jaar van het bestaan van ‘Rob de Nijs en The Lords’ met de overwinning in de talentenjacht Tuk op Talent. Deze zege hield in dat de groep drie singles mocht opnemen bij Phonogram. Toch bleek dat in eerste instantie geen garantie voor succes. De eerste twee singles, ‘Linda’ en ‘De Liefste die ik Ken’ flopten genadeloos. Alle hoop was toen gevestigd op een cover van het nummer Rhythm of the Rain van de Canadese band The Cascades, dat een jaar eerder in Engeland en Canada de eerste plaats van de hitlijsten had bereikt.
Ritme van de Regen tijdens het afscheidsconcert van gisteravond
Rhythm of the Rain
Het bleek een gouden greep. De versie van Rob de Nijs met als titel ‘Ritme van de Regen’ werd een stevige hit die 5 weken in de Nederlandse top-40 stond ,met een 4e plaats als hoogste positie en een verkoop van ruim 100.000 exemplaren. Het was het begin van periode van ongeveer 3 jaar, gedurende welke Rob de Nijs bijna continue was terug te vinden in de Nederlandse hitlijsten met hits zoals ‘Voor Sonja doe ik alles’, ‘Loop naar de Maan’, ‘Troela troelala’ en ‘Anna Paulowna’. In 1965 en 1966 trad hij zelfs avond aan avond op in het Nederlandse Circus Toni Boltini samen met zijn concurrent en collega uit Den Haag Johnny Lion.
Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen meneer?
Vanaf 1967 kreeg Rob de Nijs echter te maken met een moeilijkere periode in zijn loopbaan. Hits bleven uit en het grote publiek leek hem te zijn vergeten. Deze periode duurde totdat hij in 1972 een rol kreeg in de televisie-jeugdserie ‘Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen meneer?’ Hierdoor nam de belangstelling voor Rob de Nijs weer toe. Toen hij in diezelfde periode een samenwerking aanging met Boudewijn de Groot en diens vaste tekstschrijver Lennaert Nijgh kwam alles in een stroomversnelling. De samenwerking leidde tot een aaneenschakeling van hits zoals ‘Jan Klaassen de trompetter, ‘Dag zuster Ursula’, ‘Mirella’, ‘Hé speelman’ en ‘Malle Babbe’.
Banger hart
Na deze comeback in 1973 is Rob de Nijs eigenlijk nooit meer weggeweest en is hij met een zekere regelmaat hits blijven scoren met ‘Banger hart’ als grootste klapper in 1996. Het nummer stond 26 weken lang in de Nederlandse Top-40, waarvan 5 weken op de eerste plaats.
‘T is mooi geweest
Gisteravond eindigde de carrière van Rob de Nijs in een uitverkocht Ziggo Dome met zijn afscheidsconcert ‘’T is mooi geweest’. Een einde als gevolg van de ziekte van Parkinson waaraan hij lijdt. Een concert waarbij hij nog één avond de hoofdrol had en zijn omvangrijke oeuvre kon delen met zijn trouwe fans, samen met zijn eigen Pur Sang Band en collega-artiesten Claudia de Breij, Danny Vera, Paskal Jakobsen, Sanne Wallis de Vries, Trijntje Oosterhuis en Waylon.
Het werd een avond vol van dubbele gevoelens. Een prachtige bezegeling van een unieke carrière op het podium die maar liefst 6 decennia voortduurde, maar ook de door gezondheid gedwongen einde. Dubbele gevoelens die wellicht het meest tot uitdrukking kwamen toen Rob even brak bij het zingen van het nummer ‘Tegen Beter Weten In’. Bij het zingen van ,En er is geen einde aan het laatste einde,” moest hij even stoppen met zingen, maar werd door duizenden fans aangemoedigd om door te gaan. ,,I love you, je bent de beste, Rob,” riepen zij hem toe.
Helaas moest ook aan ‘het beste’ een eind komen.
